ตามรอยองค์หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ตอนที่ 27
โปรดญาติโยมพระอาจารย์สิงห์ ณ บ้านหนองขอน
บ้านหนองขอน อ.หัวตะพาน จ.อำนาจเจริญ

               ภายหลังเหตุการณ์ความยุ่งยากผ่านไป ด้วยความเข้าใจกันแล้ว องค์หลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต ได้เมตตาจำพรรษา ณ บ้านหนองขอน ในปี พ.ศ.2470 ก่อนเข้าพรรษา ได้มีการบรรพชา เด็กชายจาม อันเป็นการเริ่มเข้าสู่พรหมจรรย์ครั้งแรกของ หลวงปู่จาม มหาปุญฺโญ และมีครูบาอาจารย์รูปอื่นๆ จำพรรษาโดยรอบ เพื่อเข้ารับการอบรมกับองค์หลวงปู่มั่น โดยมีรายละเอียด ดังนี้

 

บวชผ้าขาวเริ่มต้นทางธรรมให้หลวงปู่จาม
หนึ่งในผู้ที่ติดตามองค์หลวงปู่มั่น และคณะ มาจาก บ้านห้วยทราย อ.คำชะอี จ.มุกดาหาร คือ เด็กชายจาม ผิวขำ ในวัยย่างเข้า 15 ปี พ่อแม่ได้ถวายองค์หลวงปู่มั่นไว้ โดยมีพระอาจารย์สิงห์ เป็นผู้ปรงผม องค์หลวงปู่มั่น ได้ให้ศีล 8 ถือบวช ให้เป็นผ้าขาว ก่อนเข้าพรรษาท่านได้รับการบรรชาเป็นสามเณร ณ พัทธสีมาวัดสุทัศนาราม อ.เมือง จ.อุบลฯ โดยมี พระมหารัฐ รฐฺปาโล เป็นพระบรรชาจารย์ แล้วกลับมาจำพรรษา กับองค์หลวงปู่มั่น ที่บ้านหนองขอน ในภายหลัง สามเณรจาม ผิวขำ ในคราวนั้น ก็คือ หลวงปู่จาม มหาปุญฺโญ

พิธีอัญเชิญรูปเหมือนองค์หลวงปู่มั่น วัดสิทธิยาราม บ้านหนองขอน ปี พ.ศ.2566

จำพรรษาบ้านหนองขอน
หลังจากผ่านเหตุการณ์ความยุ่งยากมาแล้ว องค์หลวงปู่มั่น ได้จำพรรษา ในปี พ.ศ.2570 ณ บ้านหนองขอน ตามการอาราธนาของ พระอาจารย์สิงห์ ขันตยาคโม ซึ่งมีบ้านเกิดอยู่บ้านหนองขอน จะได้ให้พระบูรพาจารย์ของท่าน ได้มาโปรดญาติพี่น้องถิ่นกำเนิดของพระอาจารย์สิงห์

องค์หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ได้อบรมญาติโยมให้มีศรัทธามั่นคง ตลอดจนคณะกัมมัฏฐาน พระภิกษุสามเณรที่ติดตามท่านมา บางส่วนได้แยกมาพำนักอยู่บริเวณหมู่บ้านโดยรอบบ้านหนองขอน เมื่อมีโอกาสได้เข้ามารับการอบรมจากองค์หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต อีกด้วย เช่น
พระอาจารย์เกิ่ง พระอาจารย์สีลา จำพรรษาที่ บ้านน้ำปลีก
พระอาจารย์อ่อน จำพรรษาที่ บ้านหัวตะพาน
พระอาจารย์กู่ พระอาจารย์ฝั้น พระอาจารย์กว่า จำพรรษาที่ บ้านบ่อชะแนง

 

นิมิตปรากฏย้ำเตือนศิษย์
ตามบันทึกประวัติองค์หลวงปู่มั่น โดย หลวงตาพระมหาบัว ได้กล่าวถึงนิมิตที่เกิดขึ้น ณ บ้านหนองขอน ได้แบ่งแยกศิษย์ของท่าน ออกเป็น 3 ประเภท คือ ศิษย์ที่เดินตามท่าน ศิษย์ที่เดินแซงท่าน และศิษย์นำไม้มาคีบดวงใจท่าน ซึ่งควรศึกษาเป็นคติควรประพฤติตนตามแบบศิษย์ประเภทแรก ไม่ควรดำเนินตามศิษย์ประเภทสองอย่างหลัง ความว่า

“คืนวันหนึ่งเวลาดึกสงัด ท่านกำลังเข้าที่ภาวนา พอจิตสงบรวมลงไป ปรากฏเห็นพระเณรจำนวนมากที่ค่อย ๆ เดินตามหลังท่านมาด้วยความเคารพและมีระเบียบสวยงามน่าเลื่อมใสก็มี ที่เดินแซงหน้าท่านไปข้างหน้าด้วยอาการลุกลี้ลุกลน ไม่มีความเคารพและสำรวมอินทรีย์เลยก็มี ที่กำลังถือโอกาสเดินแซงหน้าท่านไปด้วยท่าทางที่ไม่มีระเบียบธรรมวินัยติดตัวเลยก็มี พวกที่กำลังเอาไม้มีลักษณะเหมือนไม้ผ่าครึ่งเหมือนหีบปิ้งปลามาคีบหัวอกท่านอย่างแน่นแทบหายใจไม่ได้ก็มี เมื่อเห็นความแตกต่างแห่งพระทั้งหลายที่แสดงอาการไม่มีความเคารพ และทำความโหดร้ายทรมานท่านด้วยวิธีการต่าง ๆ กันเช่นนี้ ท่านก็กำหนดจิตดูเหตุการณ์ที่เกิดเฉพาะหน้าให้ละเอียด ก็ทราบขึ้นมาทันทีว่า

จำพวกที่ค่อย ๆ เดินตามหลังท่านด้วยความเคารพและมีระเบียบสวยงามเป็นที่น่าเลื่อมใส นั้นคือจำพวกที่จะประพฤติปฏิบัติชอบตามโอวาทคำสั่งสอนของท่าน จะเป็นผู้เคารพเทิดทูนท่านและพระศาสนาให้เจริญรุ่งเรืองต่อไปในอนาคต จะสามารถทำตนให้เป็นประโยชน์แก่พระศาสนาตลอดหมู่ชนทั่วไปได้ และสามารถจะยังขนบธรรมเนียมประเพณีอันดีงามทางศาสนาให้คงที่ดีงามต่อไป เป็นที่น่าเคารพเลื่อมใสทั้งมนุษย์และเทวดาอีกพรหมยมยักษ์ทั่วหน้ากัน ซึ่งนับว่าเป็นผู้ทรงตนและพระศาสนาไว้ได้ตามแบบอริยประเพณีไม่เสื่อมสูญ

จำพวกที่เดินแซงหน้าท่านไปด้วยท่าทางไม่ระวังสำรวมนั้นคือจำพวกอวดรู้อวดฉลาด เข้าใจว่าตนเรียนมากรู้มาก ปฏิบัติดียิ่งกว่าครูอาจารย์ผู้พาปฏิบัติดำเนินด้วยสามีจิกรรมมาก่อน ไม่สนใจเคารพเอื้อเฟื้อต่อการศึกษาไต่ถามข้ออรรถข้อธรรมใด ๆ เพราะความสำคัญตนว่าฉลาดรอบรู้ทุกอย่างแล้วปฏิบัติตนไปด้วยความสำคัญนั้น ๆ อันเป็นทางล่มจมแก่ตนและพระศาสนา ตลอดประชาชนผู้มาเกี่ยวข้องศึกษา

ต่างจะนำยาพิษเพราะความเห็นผิดจากอาจารย์องค์นั้นไปใช้แล้วกลายเป็นผู้ทำลายตนและหมู่ชนตลอดกุลบุตรสุดท้ายภายหลังให้เสียหายไปตาม โดยไม่รู้สึกระลึกได้ว่าเป็นทางถูกต้องดีงามหรือไม่ประการใด
จำพวกที่กำลังคอยหาโอกาสเดินแซงหน้าท่านไปในลำดับต่อมานั้น คือจำพวกที่กำลังเริ่มก่อตั้งความเสื่อมเสียแก่ตนและวงพระศาสนาต่อไป ด้วยความสำคัญผิดชนิดต่าง ๆ ทำนองจำพวกก่อนซึ่งเป็นจำพวกที่จะช่วยกันทำลายตนและพระศาสนา อันเป็นส่วนรวมดวงใจของประชาชนชาวพุทธให้ฉิบหายล่มจมลงไปโดยมิได้สนใจว่าผิดหรือถูกประการใด

จำพวกที่เอาไม้มาคีบหัวอกท่านนั้น คือจำพวกที่เข้าใจว่าตนฉลาดรอบรู้และปฏิบัติไปด้วยความสำคัญนั้น ๆ โดยมิได้คำนึงว่าผิดหรือถูก ทั้งที่ความจริงการปฏิบัตินั้นเป็นทางผิด และยังมีส่วนกระทบกระเทือนวงพระศาสนาและครูอาจารย์ที่พาดำเนินมาก่อน ให้มีส่วนบอบช้ำเสียหายไปด้วย”

 

#อ้างอิง
1) ประวัติพระอาจารย์มั่น ภูริทตฺตเถร โดย หลวงปู่มหาบัว ญาณสมฺปนฺโณ พ.ศ. 2547
2) ประวัติหลวงปู่มั่นฉบับสมบูรณ์ โดย หลวงพ่อวิริยังค์ ฯ พ.ศ.2541
3) หนังสือที่ะลึกในงานพระราชทานเพลิง พระญาณวิศิษฏ์ (พระอาจารย์สิงห์ ขนฺตยาคโม) โดย พระอริยคุณาธาร พ.ศ. 2505
4) อัตตโนประวัติ พระราชนิโรธรังสีคัมภีรปัญญาวิศิษฏ์ ลายมือหนังสือธรรมของ พระอาจารย์ฝั้ง อาจาโร วงศ์ธรรมยุติในภาคอีสาน โดย หลวงปู่เทศก์ เทสรํสี พ.ศ.2539
5) อาจาราภิวาท อนุสรณ์ พระอาจารย์ฝั้น อาจาโร พ.ศ.2520
6) ตามรอยธุดงควัตร พระอาจารย์เสาร์ กนฺตสีโล โดย ธิดาวรรณ-พิศิษฐ์ ไสยสมบัติ พ.ศ. 2546
7) ชีวประวัติพระคุณเจ้าหลวงปู่ชอบ ฐานสโม, ฉบับปรับปรุง พศ.2535
8) จนฺทปชฺโชตเถรปูชา ที่ระลึกในงานพระราชทานเพลิงศพ สมเด็จพระมหามุนีวงศ์ (สนั่น จนฺทปชฺโชโต) วันที่ 7 มิถุนายน พ.ศ.2542
9) ทางสู่สันติ อนุสรณ์ในงานฌาปนกิจศพ พระอาจารย์กงมา จิรปุญฺโญ วันที่ 3 มีนาคม พ.ศ.2506
10) ธรรมประวัติ หลวงปู่จาม มหาปุญฺโญ ผู้มากมีบุญ